coniuratio

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

From coniūrō +‎ -tiō.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

coniūrātiō f (genitive coniūrātiōnis); third declension

  1. a swearing together
  2. a conspiracy, plot; confederacy, band of conspirators
    Synonyms: cōnsēnsus, cōnspīrātiō, cōnsēnsiō
    • c. 52 BCE, Julius Caesar, Commentarii de Bello Gallico 1.2:
      Is, M. Messālā et M. Pupio Pīsōne cōnsulibus, rēgnī cupiditāte inductus coniūrātiōnem nōbilitātis fēcit, et cīvitātī persuāsit ut dē fīnibus suīs cum omnibus cōpiīs exīrent: perfacile esse, cum virtūte omnibus praestārent, tōtīus Galliae imperiō potīrī.
      He, with Marcus Messala and Marcus Piso being consuls, incited by a lust of power, formed a conspiracy amongst the nobility, and persuaded the people to come forth from their lands with all of their possessions, [saying] that it would be very easy, as they were all distinguished in valor, to acquire the supremacy over all of Gaul.
    • 1832, Gregory XVI, Mirari Vos:
      Hic autem vestram volumus excitatam pro religione constantiam adversus foedissimam in clericalem coelibatum coniurationem […]
      (please add an English translation of this quotation)

Declension[edit]

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative coniūrātiō coniūrātiōnēs
Genitive coniūrātiōnis coniūrātiōnum
Dative coniūrātiōnī coniūrātiōnibus
Accusative coniūrātiōnem coniūrātiōnēs
Ablative coniūrātiōne coniūrātiōnibus
Vocative coniūrātiō coniūrātiōnēs

Related terms[edit]

Descendants[edit]

References[edit]

  • coniuratio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • coniuratio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to form a conspiracy: coniurationem facere (Catil. 2. 4. 6)