destituo

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From dē- +‎ statuō.

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

dēstituō (present infinitive dēstituere, perfect active dēstituī, supine dēstitūtum); third conjugation

  1. to fix or set in position; to place
    Synonyms: pono, collocō, statuo, sisto, figo, constituo
  2. to leave alone, forsake, abandon or desert
    Synonyms: dēserō, relinquō, omittō, dēdō, concēdō, dēficiō, oblīvīscor, cēdō, linquō, dēsinō, dissimulō, trādō, addīcō, dīmittō, praetereō, neglegō, pōnō, reddō, remittō, permittō, tribuō
    • 27 BCE – 25 BCE, Titus Livius, Ab Urbe Condita I.41:
      si destituat spes
      if her hopes should disappoint her
    • 8 CE, Ovid, Fasti 1.363–364:
      flēbat Aristaeus, quod apēs cum stirpe necātās
      vīderat inceptōs dēstituisse favōs.
      Aristaeus was weeping, because he had seen that his bees, destroyed together with their offspring, had abandoned the unfinished honeycombs.
  3. to delude, deceive, cheat
    Synonyms: dēcipiō, mentior, frūstror, ēlūdō, fallō, fraudō, circumdūcō, circumveniō, indūcō, ingannō

Conjugation[edit]

   Conjugation of dēstituō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present dēstituō dēstituis dēstituit dēstituimus dēstituitis dēstituunt
imperfect dēstituēbam dēstituēbās dēstituēbat dēstituēbāmus dēstituēbātis dēstituēbant
future dēstituam dēstituēs dēstituet dēstituēmus dēstituētis dēstituent
perfect dēstituī dēstituistī dēstituit dēstituimus dēstituistis dēstituērunt,
dēstituēre
pluperfect dēstitueram dēstituerās dēstituerat dēstituerāmus dēstituerātis dēstituerant
future perfect dēstituerō dēstitueris dēstituerit dēstituerimus dēstitueritis dēstituerint
passive present dēstituor dēstitueris,
dēstituere
dēstituitur dēstituimur dēstituiminī dēstituuntur
imperfect dēstituēbar dēstituēbāris,
dēstituēbāre
dēstituēbātur dēstituēbāmur dēstituēbāminī dēstituēbantur
future dēstituar dēstituēris,
dēstituēre
dēstituētur dēstituēmur dēstituēminī dēstituentur
perfect dēstitūtus + present active indicative of sum
pluperfect dēstitūtus + imperfect active indicative of sum
future perfect dēstitūtus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present dēstituam dēstituās dēstituat dēstituāmus dēstituātis dēstituant
imperfect dēstituerem dēstituerēs dēstitueret dēstituerēmus dēstituerētis dēstituerent
perfect dēstituerim dēstituerīs dēstituerit dēstituerīmus dēstituerītis dēstituerint
pluperfect dēstituissem dēstituissēs dēstituisset dēstituissēmus dēstituissētis dēstituissent
passive present dēstituar dēstituāris,
dēstituāre
dēstituātur dēstituāmur dēstituāminī dēstituantur
imperfect dēstituerer dēstituerēris,
dēstituerēre
dēstituerētur dēstituerēmur dēstituerēminī dēstituerentur
perfect dēstitūtus + present active subjunctive of sum
pluperfect dēstitūtus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present dēstitue dēstituite
future dēstituitō dēstituitō dēstituitōte dēstituuntō
passive present dēstituere dēstituiminī
future dēstituitor dēstituitor dēstituuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives dēstituere dēstituisse dēstitūtūrum esse dēstituī dēstitūtum esse dēstitūtum īrī
participles dēstituēns dēstitūtūrus dēstitūtus dēstituendus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
dēstituendī dēstituendō dēstituendum dēstituendō dēstitūtum dēstitūtū

Descendants[edit]

References[edit]

  • destituo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • destituo in Enrico Olivetti, editor (2003-2024), Dizionario Latino, Olivetti Media Communication
  • destituo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • destituo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Portuguese[edit]

Verb[edit]

destituo

  1. first-person singular present indicative of destituir