impulsus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of impellō (push, drive).

Pronunciation[edit]

Participle[edit]

impulsus (feminine impulsa, neuter impulsum); first/second-declension participle

  1. pushed, driven, assailed, having been pushed or driven.
  2. urged on, incited, impelled, having been urged on.
  3. overthrown, subdued, having been overthrown.

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative impulsus impulsa impulsum impulsī impulsae impulsa
Genitive impulsī impulsae impulsī impulsōrum impulsārum impulsōrum
Dative impulsō impulsō impulsīs
Accusative impulsum impulsam impulsum impulsōs impulsās impulsa
Ablative impulsō impulsā impulsō impulsīs
Vocative impulse impulsa impulsum impulsī impulsae impulsa

Derived terms[edit]

Noun[edit]

impulsus m (genitive impulsūs); fourth declension

  1. shock, impact, impulse
  2. incitement

Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative impulsus impulsūs
Genitive impulsūs impulsuum
Dative impulsuī impulsibus
Accusative impulsum impulsūs
Ablative impulsū impulsibus
Vocative impulsus impulsūs

Descendants[edit]

References[edit]

  • impulsus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • impulsus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • impulsus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • impulsus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • in a transport of rage: furore incensus, abreptus, impulsus