incitatus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of incitō (incite, hasten).

Participle[edit]

incitātus (feminine incitāta, neuter incitātum, comparative incitātior); first/second-declension participle

  1. hastened, urged, accelerated, having been quickened
  2. augmented, increased, having been enhanced
  3. (figuratively) incited, encouraged, having been roused

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative incitātus incitāta incitātum incitātī incitātae incitāta
Genitive incitātī incitātae incitātī incitātōrum incitātārum incitātōrum
Dative incitātō incitātō incitātīs
Accusative incitātum incitātam incitātum incitātōs incitātās incitāta
Ablative incitātō incitātā incitātō incitātīs
Vocative incitāte incitāta incitātum incitātī incitātae incitāta

References[edit]

  • incitatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • incitatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • incitatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to bring horses to the halt when at full gallop: equos incitatos sustinere
    • at high tide: aestu incitato