minuo

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology 1[edit]

From Proto-Italic *minwō, from Proto-Indo-European *mey- (small, little), either *mi-néw-ti[1] or *mi-néh₁-ti. Cognate with Sanskrit मीनाति (minā́ti, to lessen, diminish, damage) (also मिनोति (minóti)), Ancient Greek μινύθω (minúthō, to lessen; to disappear), Cornish minow (to reduce), Gothic 𐌼𐌹𐌽𐍃 (mins, less), Old Church Slavonic мьнйии (mĭnjii, smaller, lesser, younger), Tocharian B maiwe (small, young).[2] Related to minor.

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

minuō (present infinitive minuere, perfect active minuī, supine minūtum); third conjugation

  1. to make smaller, lessen, diminish, reduce
    Synonyms: diminuō, dēminuō, imminuō, tenuō, premō, corripiō
    Antonyms: augeō, amplificō, extendō, accumulō, cumulō, multiplicō
  2. to attenuate, appease, suppress, repress, quell
    Synonym: coerceo
  3. to dismember, tear apart, break
    Synonyms: findo, rumpo
  4. to restrict, confine, limit
    Synonyms: fīniō, līmitō, delīmitō, claudō, urgeō, moderor, inclūdō
    animos minuereto restrict the wrath
  5. to remove, subtract, detract
  6. to reduce the importance
  7. to undermine, weaken, debilitate, soften
    Synonyms: atterō, dēterō, frangō, effēminō, tenuō, cōnsūmō, afficiō
    Antonyms: firmō, cōnfirmō, mūniō, fortificō, cōnsolidō, sistō
  8. to eliminate, delete, remove
  9. (poetic) to cease, stop, give up
Conjugation[edit]
   Conjugation of minuō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present minuō minuis minuit minuimus minuitis minuunt
imperfect minuēbam minuēbās minuēbat minuēbāmus minuēbātis minuēbant
future minuam minuēs minuet minuēmus minuētis minuent
perfect minuī minuistī minuit minuimus minuistis minuērunt,
minuēre
pluperfect minueram minuerās minuerat minuerāmus minuerātis minuerant
future perfect minuerō minueris minuerit minuerimus minueritis minuerint
passive present minuor minueris,
minuere
minuitur minuimur minuiminī minuuntur
imperfect minuēbar minuēbāris,
minuēbāre
minuēbātur minuēbāmur minuēbāminī minuēbantur
future minuar minuēris,
minuēre
minuētur minuēmur minuēminī minuentur
perfect minūtus + present active indicative of sum
pluperfect minūtus + imperfect active indicative of sum
future perfect minūtus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present minuam minuās minuat minuāmus minuātis minuant
imperfect minuerem minuerēs minueret minuerēmus minuerētis minuerent
perfect minuerim minuerīs minuerit minuerīmus minuerītis minuerint
pluperfect minuissem minuissēs minuisset minuissēmus minuissētis minuissent
passive present minuar minuāris,
minuāre
minuātur minuāmur minuāminī minuantur
imperfect minuerer minuerēris,
minuerēre
minuerētur minuerēmur minuerēminī minuerentur
perfect minūtus + present active subjunctive of sum
pluperfect minūtus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present minue minuite
future minuitō minuitō minuitōte minuuntō
passive present minuere minuiminī
future minuitor minuitor minuuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives minuere minuisse minūtūrum esse minuī minūtum esse minūtum īrī
participles minuēns minūtūrus minūtus minuendus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
minuendī minuendō minuendum minuendō minūtum minūtū
Descendants[edit]

(See also etymology 2.)

  • French: minuer
  • Interlingua: minuer
  • Italian: minuire
  • Portuguese: minuir
  • Spanish: minuir

References[edit]

  1. ^ Ringe, Donald (2006) From Proto-Indo-European to Proto-Germanic (A Linguistic History of English; 1)‎[1], Oxford: Oxford University Press, →ISBN, page 139
  2. ^ De Vaan, Michiel (2008) “minor, -or, -us”, in Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 7), Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 381–382
  • minuo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • minuo in Enrico Olivetti, editor (2003-2024), Dizionario Latino, Olivetti Media Communication
  • minuo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • minuo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[2], London: Macmillan and Co.
    • to increase a person's dignity: auctoritatem alicuius amplificare (opp. imminuere, minuere)
    • to weaken, diminish a person's hope: spem alicui or alicuius minuere
    • to retrench: sumptum minuere

Etymology 2[edit]

Reassignment of etymology 1 to the first conjugation. Attested from the fourth century CE.[1]

Verb[edit]

minuō (present infinitive minuāre, perfect active minuāvī, supine minuātum); first conjugation (Late Latin)

  1. Alternative form of minuō
Conjugation[edit]
   Conjugation of minuō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present minuō minuās minuat minuāmus minuātis minuant
imperfect minuābam minuābās minuābat minuābāmus minuābātis minuābant
future minuābō minuābis minuābit minuābimus minuābitis minuābunt
perfect minuāvī minuāvistī minuāvit minuāvimus minuāvistis minuāvērunt,
minuāvēre
pluperfect minuāveram minuāverās minuāverat minuāverāmus minuāverātis minuāverant
future perfect minuāverō minuāveris minuāverit minuāverimus minuāveritis minuāverint
passive present minuor minuāris,
minuāre
minuātur minuāmur minuāminī minuantur
imperfect minuābar minuābāris,
minuābāre
minuābātur minuābāmur minuābāminī minuābantur
future minuābor minuāberis,
minuābere
minuābitur minuābimur minuābiminī minuābuntur
perfect minuātus + present active indicative of sum
pluperfect minuātus + imperfect active indicative of sum
future perfect minuātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present minuem minuēs minuet minuēmus minuētis minuent
imperfect minuārem minuārēs minuāret minuārēmus minuārētis minuārent
perfect minuāverim minuāverīs minuāverit minuāverīmus minuāverītis minuāverint
pluperfect minuāvissem minuāvissēs minuāvisset minuāvissēmus minuāvissētis minuāvissent
passive present minuer minuēris,
minuēre
minuētur minuēmur minuēminī minuentur
imperfect minuārer minuārēris,
minuārēre
minuārētur minuārēmur minuārēminī minuārentur
perfect minuātus + present active subjunctive of sum
pluperfect minuātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present minuā minuāte
future minuātō minuātō minuātōte minuantō
passive present minuāre minuāminī
future minuātor minuātor minuantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives minuāre minuāvisse minuātūrum esse minuārī minuātum esse minuātum īrī
participles minuāns minuātūrus minuātus minuandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
minuandī minuandō minuandum minuandō minuātum minuātū
Descendants[edit]

References[edit]

  1. ^ Walther von Wartburg (1928–2002) “mĭnuĕre”, in Französisches Etymologisches Wörterbuch (in German), volumes 6/2: Mercatio–Mneme, page 126

Serbo-Croatian[edit]

Participle[edit]

minuo (Cyrillic spelling минуо)

  1. masculine singular active past participle of minuti